Met de juiste gel naar het front

"Een pot gel! Mijn koninkrijk voor een pot gel!" Deze woorden komen niet van Lancelot of Galahad toen ze voor de spiegel stonden net voor een stiekeme date met Lady Guinevere. Maar wel van Sir Hincapie, de vergeten ridder van de ronde tafel die nooit mee ten strijde kon omwille van zijn slechte knieën. Telkens weer moest hij kniezend toekijken hoe zijn collega's helemaal opgetuigd ten oorlog trokken. Het enige wat hem restte, was volgen op zijn app hoe de anderen het deden en enkele schijnbaar enthousiaste reacties op de facebookpagina posten.
[cid:image001.jpg@01D709C3.35E287B0]
Het zou kunnen dat bovenstaande info geschiedkundig niet helemaal correct is. Maar dat die Hincapie wel gebaat kon zijn met enkele dosissen gel in zijn gewrichten, wordt vandaag nadrukkelijk door de medische wereld bevestigd. Althans, dat maken ze mij toch wijs. Hyaluronzuur, de meer wetenschappelijke naam voor het middel, smeert het gewricht en legt er een laag in die, weliswaar in beperkte mate, de rol van kraakbeen kan overnemen.

De teller staat op zes prikken. In de rechterknie zit een scheurtje in een meniscus dat door het wondermiddel kan opgevangen worden. In de linkerknie verdween vorige week een joekel van een naald (je vraagt je soms af of die er niet langs de andere kant gewoon weer uit komt). Na twee weken pijnlijk dik, joeg de dokter in het ziekenhuis er een cocktail van cortisone en het fameuze zuur doorheen. Want het kraakbeen heeft er blijkbaar al flink wat te verduren gehad. En in mijn rechterheup kreeg ik gisteren nog de laatste van een reeks van drie "infiltraties". Het was even tandenbijten daar onder de lens van het radiologietoestel. Maar de tijdens mijn operatie van vorig jaar weggeknipte kraakbeenflappen (ik word 's nachts soms wakker van die term) zijn vervangen en maken me klaar voor de dienst.

En die dienst, dat is lopen. Een rondje met de koersfiets wordt gekenmerkt door koude voeten en gebeuk tegen de wind. En twee uur crossen met de mountainbike moet je nadien bekopen met een uur kuiswerk aan die tweewielers. Maar lopen, dat is fun. Een trage duurloop op zondagmorgen met de vrienden om het voetbal van de avond voordien te analyseren. De lopers-porno in de grafiekjes na een pittige intervaltraining. En dan heb ik het nog niet over de voldoening na een geslaagde tien kilometerwedstrijd, een sneller-dan-verwachte halve marathon of de pinten na het bereiken van je marathonmissie.

Op naar MMC's tweede eigen marathon in Genk? Het is te hopen. "Doe het rustig aan en zie het als voorbereiding op het najaar", zegt Tomas. "Doorduwen en knallen verdomme!", antwoordt de gulzigaard in mij. Die kapotte gewrichten moeten érgens vandaag komen natuurlijk. Misschien toch maar naar de coach luisteren. Of ik zit daar in mei op een bankje naar mijn telefoon te turen. Kan ik net zoals Hincapie toendertijd een spelletje snake spelen. Want eerlijk, facebook bestond bij de mannen van de ronde tafel helemaal nog niet.