De lange weg terug uit de ziekenboeg

Ik geef het toe, ik ben jaloers. Ja, ik weet het, het zou niet mogen. Omdat er vandaag wel andere prioriteiten en uitdagingen zijn. En omdat jaloezie ook gewoon niet netjes is. Maar het moet er eens uit, ik moet het eens kunnen lossen, ik wil het eigenlijk gewoon roepen. Jaloers ben ik! Op jullie! Op lopers die scherp staan. Lopers met machtige vooruitzichten, ook al gooit een rotvirus misschien roet in het eten. Lopers die op zaterdag ten miles lopen om hun provincie te verdedigen. Lopers die de halve marathon knallen rond hun kot. Lopers die in een estafette van drie losjes, vrolijk en fluitend een marathon lopen. Ja. Jaloers ja. Intussen zit "den dezen" knarsetandend thuis. Gelukkig was die laatste marathon, Chicago 18, een geweldige ervaring en denk ik steeds breed glimlachend terug aan de euforie aan de finish, de pinten in de namiddag in de hotelbar en de geweldige bende waarmee we ginder in the Windy City waren. Maar toen ik terug was, ben ik een s