Heer, vergeef me mijn jaloezie

Ik geef het toe, ik ben jaloers. Ja, ik weet het, het zou niet mogen. Omdat er vandaag wel andere prioriteiten en uitdagingen zijn. En omdat jaloezie ook gewoon niet netjes is. Maar het moet er eens uit, ik moet het eens kunnen lossen, ik wil het eigenlijk gewoon roepen. Jaloers ben ik! Op jullie! Op lopers die scherp staan. Lopers met machtige vooruitzichten, ook al gooit een rotvirus misschien roet in het eten. Lopers die op zaterdag ten miles lopen om hun provincie te verdedigen. Lopers die de halve marathon knallen rond hun kot. Lopers die in een estafette van drie losjes, vrolijk en fluitend een marathon lopen. Ja. Jaloers ja.

Intussen zit "den dezen" knarsetandend thuis. Gelukkig was die laatste marathon, Chicago 18, een geweldige ervaring en denk ik steeds breed glimlachend terug aan de euforie aan de finish, de pinten in de namiddag in de hotelbar en de geweldige bende waarmee we ginder in the Windy City waren. Maar toen ik terug was, ben ik een sukkelstraatje ingestapt waar ik vandaag nog altijd in ronddwaal. Ondanks het betere knip-, schuur-, en plakwerk zegt mijn heup nog altijd af en toe "klak" als ik draai. Een paar weken met een beetje hoop en wat kilometers leken mijn stressfractuurtje van jaren terug nieuw leven in te blazen. En deze week is't opnieuw een week manken en kreunen geblazen door weer eens een vreemde ontsteking in mijn knie. "Jicht!", roepen kwatongen uit mijn omgeving. "Laster!", schreeuw ik terug. Soms ook nog "laat mij gerust" en dan giet ik mij een Duvel uit.

Nu goed, ik overdrijf het een beetje. Ik vind het super hoe Wilfried en Tomas aan de groep blijven sleuren om iedereen bezig te houden. De foto's, filmpjes en Strava-sessies laten me dromen van beterschap en geven hoop om er snel terug gewoon tussen te staan. Ik push mijn levensgezellin om vooral mee te doen en te #bluvngoan. En als ik iemand zou horen zagen dat hij geen zin heeft om te gaan lopen, geef ik een (bij voorkeur) virtuele schop in z'n ...  

Dus ja, af en toe moet het er eens uit. En zie, het is al een beetje beter. Ik kijk nog naar wat beelden van jullie inspanningen en maak plannen. Om er terug door te komen. En om opnieuw met jullie allemaal langs jaagpaden naast de Dender, valleitjesroutes, de blaarmeersen en duizenden joelende fans te kunnen lopen. Maandag werkt de ostheopaat terug. Ik zal daar beginnen. Tot binnenkort!